“Narod stavi dva prsta i povrati, kada mu spomenete stranke!”
Odavno na političke partije u Srpskoj, u cijeloj BiH, niko nije udario ovako jako kao gradonačelnik Banjaluke, gorecitiranom rečenicom.
Ne zato što je Stanivuković politički prepametan, nego zato što je na ličnom primjeru osjetio da živimo u vremenu u kome je za pobjedu presudan pojedinac, a ne stranka, vremenu u kome (bar u opoziciji) prevagu odnose glasači kojima se partije gade, ali spremni su da zaokruže nečije ime i prezime. Koliko će da traje to vrijeme, druga je priča.
U toj jednoj rečenici opisane su sve aktuelne asocijacije na političku stranku: gađenje zbog grupe pojedinaca unutar nje koji, zarad ličnih interesa, pristaju na trule kompromise; užasavanje zbog ogromnog novca koji isisavaju iz budžeta, a za opšti interes ne rade ništa; nerviranje zbog sporosti donošenja odluka; licemjerje zbog sakrivanja iza stranačkih organa… Što političke partije prije shvate ovu poruku, prije će izbjeći dalji pad rejtinga u korist pojedinaca.
Istina, sve stranke kod nas su manje ili više liderske. Ali, njihova razlika u odnosu na Stanivukovićevu poziciju je u tome što u prvom slučaju svi u partiji rade za lidera, a u drugom slučaju on radi sam za sebe. Bez velike infrastrukture, bez kompromisa s tajkunima i koalicionim partnerima, na krilima teatralnih javnih nastupa, a potom pobjede.
Upravo zato je njegovo najavljivanje nadstranačkog pokreta za opšte izbore 2022. najviše zabrinulo opozicione partije. Mada smo iz nekih od njih već čuli podršku, ona je daleko od toga. Ni PDP, ni SDS, ni DNS nisu spremne da prestanu da budu ključni faktori opozicione borbe. Zar da dozvole Stanivukoviću, Vukanoviću, Trivićevoj, Stanišiću i ostalima da oni vode glavnu riječ, da okupljaju sve što je nezadovoljno u Srpskoj, umjesto da partije prave dogovor po svojoj mjeri i da unaprijed dijele neosvojeni plijen?
Dakle, na jednoj strani imamo pojedince koje još nosi popularnost sa lokalnih izbora, koji su u ovom trenutku jači i od lidera nekih stranaka, a na drugoj stranke koje i dalje vjeruju u arhaičke vidove politike borbe, koje imaju kakvu-takvu infrastrukturu neophodnu za opšte izbore, ali koje u svojim redovima broje pojedince koji liče na sve, samo ne na promjene.
Biće mnogo „gutanja žaba“.
Slobodan Popadić/srpskainfo.com